Kultura osobista i skromność

Dzisiaj na poważnie. Otóż, w zeszłym tygodniu dane mi było być na koncercie Grzegorza Turnaua. Było bardzo kameralnie, nastrojowo. Czarny fortepian, choinka i artysta. Wyjątkowe piosenki i interpretacje. Nie o tym jednak chciałem pisać. To, że są wykonawcy potrafiący emocje przekazać, a nie tylko wzbudzić swoimi rozbieranymi fotkami, powszechnie wiadomo. Pan Grzegorz ma natomiast jeszcze jedną, bardzo dzisiaj cenną i poszukiwaną cechę - skromność. Parafrazując Sienkiewicza, można napisać, że było to widać, słychać i czuć. Wydaje się, że po 20 z górą latach nadal ma do siebie ogromny dystans. Po prostu śpiewa piosenki, daje wybrzmieć pięknym słowom i dźwiękom. Bez gwiazdorstwa, póz i umizgów w stronę publiczności. Moment, który najbardziej utkwił mi w pamięci, to ten, kiedy mówił coś o Piwnicy Pod Baranami i zdanie zaczął od: „dane mi było być częścią…”. W tym momencie większość dokończyłaby zdanie mówiąc „dane mi było być częścią historii”, co brzmi naturalnie, no bo w końcu tak się mówi, a i sam Turnau to nie byle kto. Pan Grzegorz jednak, gdy wypowiedział słowo „częścią”, zastanowił się sekundę i dokończył „dane mi było być częścią… tamtych wydarzeń”. Niby niewielka różnica, ale kulturę osobistą widać właśnie poprzez takie niuanse. Klasa człowiek. A potem drogi czytelniku wchodzisz na Onet i czytasz wypowiedź Dody, cytuję: „nikt nie zaprzeczy, że stałam się ikoną”. Żal.

Z innych nieciekawostek: powodowany nagłym impulsem* zgłosiłem tę stronę do konkursu na blog roku 2008. Z dostępnych kategorii zdecydowałem się na „absurdalne i offowe”, choć raczej żaden ze mnie Bareja, a z offowcem, też raczej nikt mnie nie pomyli. Sweter noszę tylko do pracy, nie lubię Sartra ani Chomsky’ego, nowoczesnej czy tam ponowoczesnej sztuki, performansów z fekaliami, bezczeszczenia zwłok, nie słucham muzyki wykonywanej na pokrywach od śmietników, wnętrznościach zwierząt, nie wiem… Nie mam na imię Dobromir, Gniewomir ani inny „mir”. Nawet nie Miłosz czy Patryk. Z tych i innych względów nie będę się zapewne liczył w stawce, ale nie piszę tego po to, żeby się pożalić. Czynię to po to, żeby wyrazić moje zdziwienie i dezaprobatę dla znacznej części blogów, które zdarzyło mi się przejrzeć. Większość z nich jest po prostu skandaliczna. Język – poniżej wszelkiej krytyki. Zawartość – na zmianę – bądź obrzydliwa, bądź obrzydliwie nudna. Przeglądając te, pożal się Boże, pamiętniki skupiłem się głównie na tych z mojej kategorii. W domyśle powinny być one śmieszne, ale nie znalazłem nic, dosłownie NIC, śmiesznego. Bo czy śmiesznymi można nazwać wyrażenia w stylu: „głupia popierdolona dziwka, haha ha ha”. Czy fajne jest, że jakaśtam nauczycielka jest laską, która daje na prawo i lewo? Chłopakom i dziewczynom? Czy w dzisiejszych czasach nic już nie znaczy łacińska sentencja "Non omne licitum honestum est"? A Dante: "fatti non foste a viver come bruti, ma per seguir virtute e canoscenza"? Czy to już naprawdę nic nie znaczy?** (darcie szat, wycie, "aczy, aczy, aczy" odpowiada echo rezonujące w odrapanej postindustrialnej hali, wypowiadający te słowa klęczy, a deszcz siecze gołą klatę niczym na teledysku Backstreet Boys)***

* czy impuls może być nienagły?
** dużo pytań, jeszcze więcej snobowanka i pozowanka na intelektualistę, co zrobić.
*** podpowiedź dla reżysera; jakby kto chciał wystawiać tę scenę na deskach teatralnych, to bardzo proszę.

PS. Ciekawostka: jak na facebooku się wpisze w wyszukiwarce orientację polityczną, to wpisując "conservative" znajduje nam praktycznie samych facetów, a jak "liberal", to wyskakują tylko babki. Ech, chyba to opublikuję w jakimś genderowym pisemku.